ป้าแจ๊บ คือ ชื่อของคนที่เพื่อนบอกมีงานให้ทำ ซึ่งรู้มาคร่าวๆ ว่าเป็นงานถ่ายแบบแต่ไม่ใช่แฟชั่น ส่วนรายละเอียดเรื่องงานต้องไปรับฟังจากคนว่าจ้างด้วยตัวเอง
“ป้าแจ๊บ หรือว่าเป็นนายหน้าหาคนไปถ่ายแบบกันนะ” ภัสสราคิดหลังจากได้พูดคุยโทรศัพท์กับเพื่อนที่ช่วยเหลือและหางานให้
ภัสสรารู้ว่างานหายาก แต่ในเมื่อบริษัทที่ทำงานอยู่ปิดตัวลงจึงจำ เป็นต้องรีบหางานไม่ว่าจะงานอะไรคงต้องรับเอาไว้ก่อน เพราะยังมีน้องสาวที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยและจำเป็นต้องใช้เงิน ซึ่งภัสสรารับปากเอาไว้ว่าจะส่งเสียเล่าเรียน แม้น้องสาวจะหารายได้พิเศษมาบ้าง แต่คนเป็นพี่สาวอยากให้เก็บเอาไว้เป็นเงินเก็บสำหรับวันข้างหน้า
ภัสสรามองดูผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาและหันหลังกลับไปดูอาคารซึ่งเคยเป็นบริษัทที่ตัวเองทำงานอยู่ ถึงแม้จะได้เงินชดเชยมาบ้าง แต่ไม่ได้มากมายอะไรนัก ถือเป็นเงินช่วยเหลือ ซึ่งหากเอาไปให้น้องสาวจ่ายค่าเรียนคงมีเหลือพอที่จะเป็นค่าใช้จ่ายได้อีกเพียงเดือนเดียวเท่านั้น
“กระทรวงการต่างประเทศเปิดรับสมัครลูกจ้าง แกลองไปสมัครดู เผื่อมีโอกาสได้รับการบรรจุเป็นข้าราชการ” เพื่อนบอกกับภัสสรา หลังจากได้ยินข่าวคราวเรื่องบริษัทที่ปิดตัวลง
“ขอบใจ เส้นสายไม่มีจะได้ๆ ยังไงล่ะ” ภัสสราแอบถอนใจ
“ดวงไงจ๊ะ หล่อน” เสียงหัวเราะดังแว่วๆ มาจากปลายสาย
“เดี๋ยวจะลองไปสมัครดู ขอบใจนะ” “ขาดเหลือเรื่องเงินทองมาบอกได้นะเว๊ย เราเพื่อนฝูงกัน”
“มีเยอะนักหรือไง” ภัสสรายิ้มๆ แต่นึกขอบคุณในความมีน้ำใจ
“ไม่เยอะ แต่ถ้าแกอดฉันมีให้ เพราะตอนน้องแกเรียนจบ แกคงมีเงินเหลือมาคืนฉันแน่” ปลายสายบอก
“ขอบใจ ฉันหางานพิเศษได้เจ้าหนึ่งแล้ว เงินดีอยู่เหมือนกัน”
“งานอะไรว๊ะ” เพื่อนถามภัสสรา
“ถ่ายแบบ” ภัสสราบอกเพียงแค่นั้น “เงินดี เสื้อผ้ามีด้วยไหมล่ะแก”
“สามสิบกว่าๆ แก้ผ้าแล้วได้เงิน ก็คุ้มนะ” ภัสสราหัวเราะ
“นังโต๊ด แก้ผ้าครั้งเดียว ภาพเหล่านั้นจะอยู่กับแกไปทั้งชีวิตเลยนะ แกถามแฟนแกหรือยังว่ายอมหรือเปล่า”
“ยังเลย เขายุ่งๆ เลยไม่ค่อยได้เจอกัน” “เวลาแบบนี้ เขาควรจะว่างและมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนแกนะ”
“ฉันคงต้องพึ่งตัวเองก่อน ขอบใจที่มาแนะนำเรื่องงาน” ภัสสรายิ้มกับกำลังใจและความหวังดีจากเพื่อนๆ ภัสสรากลับถึงบ้านรีบจัดสรรปันส่วนเงินที่เหลืออยู่ หลักๆ จะเป็นเงินค่าเล่าเรียนและเงินเดือนของน้องสาว ส่วนของตัวเองตั้งใจเอาไว้ว่าจะใช้ให้น้อยที่สุด เพราะไม่รู้เหมือนกันว่ากว่าจะได้งานใหม่ต้องใช้เวลานานขนาดไหน เพราะหากยังหางานไม่ได้อีกสักสามเดือนคงลำบากแน่
“ป้าแจ๊บครับ ผมเรียนรู้การถ่ายภาพ แต่งภาพและการขายภาพไปผลปรากฏว่ายอดดีขึ้นมากเลยครับ” ชายหนุ่มรีบมารายงาน เมื่อได้พบกับหญิงสาวที่เป็นเหมือนครูและที่ปรึกษาโดยบังเอิญ
“งานเราน่ะ ดีอยู่แล้ว อย่าลืมเรื่องคุณภาพของงานด้วยล่ะ จะได้มีราคาแพงขึ้น” อิงครัตน์ยิ้มๆ ให้กับชายหนุ่มที่พนมมือไหว้ก่อนจะขอตัวไป อิงครัตน์หรือป้าแจ๊บที่คนส่วนใหญ่เรียกกัน ในวัย 50 กว่ากับการถูกเรียกป้ามาเสียจนชิน ไม่ใช่แค่ป้าแต่เป็นย่าให้กับเด็กๆ ซึ่งเคยทำงานด้วย กันพอมีลูกๆ ก็เลยเรียกย่าแจ๊บที่อาจจะฟังดูแก่ แต่อิงครัตน์ไม่ได้สนใจอะไรนักกับคำนำหน้าและยังถือเป็นการให้ความเคารพเอาเสียด้วย
การออกมานั่งทำงานตามร้านกาแฟทำให้มีมุมมองอะไรใหม่ๆ จากการได้ยินการสนทนาพูดคุยของคนในแต่ละวัย ซึ่งบางครั้งยังได้ภาพถ่ายกลับไปใช้งานจากบรรยากาศในแต่ละร้าน รวมถึงผู้คนที่นั่งพูดคุย ประชุมงานและเดินผ่านไปผ่านมา อิงครัตน์เพิ่งเกษียณอายุตัวเองตอนอายุ 50 ปี และมาทำอาชีพที่หลายคนอาจหัวเราะเยาะเอาได้ แต่ความสุขของใครก็ของคนนั้น หากเรารู้ตัวเราเองดี ซึ่งอิงครัตน์รู้ดีว่าความสุขของตัวเอง คือ อะไร และงานอะไรที่กำลังสร้างความสุขใจ แม้เม็ดเงินไม่มากเท่ากับงานที่เคยทำ แต่เจ้าตัวเชื่อว่า ในวันข้างหน้าหากทำงานอย่างต่อเนื่องคงมีเงินเป็นกอบเป็นกำเหมือนการทำงานประจำ
ภาพของหญิงสาวที่ชะเง้อมองเข้ามาในร้านกาแฟทำให้อิงครัตน์ยิ้ม เพราะเป็นคนเดียวกับที่มีคนส่งภาพมาให้ดูและนัดหมายพูดคุยกันเรื่องงาน แต่รู้สึกแปลกใจ ทำไมถึงไม่โทรศัพท์ถามจะไปยืนชะเง้อมองไปยังผู้สูงวัยไล่เรียงไปทีละคนทำไม อิงครัตน์ยิ้มกับท่าทางเด๋อด๋าของหญิงสาวที่แม้จะเห็นไกลๆ ก็สามารถเห็นได้ถึงความงดงามที่มีบนใบหน้า
“สาวสมัยนี้ โทรศัพท์ก็มีทำไมไม่โทรฯ” อิงครัตน์บ่นพึมพำก่อนจะยกมือและโบกไปมาให้ภัสสราเห็น แต่เจ้าตัวขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองทางด้านหลัง ซึ่งไม่เห็นใครจึงเอานิ้วชี้ๆ มาที่ตัวเอง หญิงสาวที่โบกไม้โบกมืออยู่จึงพยักหน้าให้
“นังเพื่อนตัวดีดันเรียกว่าป้าแจ๊บ ถ้าไม่โบกมือเรียกจะหาเจอไหม” ภัสสรารีบเดินเข้าไปพนมมือไหว้และจ้องมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“มีอะไร หน้าแก่มากกว่าที่คิดหรือไง” อิงครัตน์ถามยิ้มๆ
“ใช่แน่หรือคะ” ภัสสราถาม
เขียนโดย: ลำเนา
จำนวนหน้า: 327
ขนาด: A5
ของแถม: โปสการ์ด (รูปที่ถ่ายเอง)
ทดลองอ่าน: คลิ๊ก
รีวิว
ยังไม่มีบทวิจารณ์